Uzdrawiona analgezja Technika intubacji nosa dotchawicza

Doświadczenie kliniczne wykazało, że intubacja dotchawicza nosa jest często stosowana u pacjentów, którzy mają trudności z intubacją jamy ustnej, muszą utrzymywać intubację tchawicy po operacji lub wymagają leczenia klinicznego jamy ustnej i gardła. W tym artykule omówiono głównie zastosowanie sedacji i analgezji w intubacji intubacyjnej nosa.

Klasyfikacja intubacji intubacyjnej nosa

Intubacja dotchawicza nosa jest klinicznie klasyfikowana jako technika wstawiania wzrokowego lub ślepego. Wizualne wstawienie dzieli się na całkowitą intubację wzrokową i częściową intubację wzrokową. Pełna intubacja wzrokowa jest zwykle wykonywana przy użyciu bronchoskopu w celu naprowadzenia przez cały czas ustawienia wstawienia. Częściowa intubacja wzrokowa zazwyczaj obejmuje ślepe wprowadzenie drutu prowadzącego przez jamę nosową do gardła, a następnie odsłonięcie strun głosowych przez endoskop i umieszczenie rurki w tchawicy. Wybór między technikami zazwyczaj zależy od potrzeb i warunków pacjenta, zgodnie z zaleceniami lekarza prowadzącego.Dostawcy rur intubacyjnychMuszą zachować czujność, zapewniając placówkom opieki zdrowotnej dostęp do odpowiednich rurek wymaganych do intubacji intubacyjnej nosa.

Wszystkie trzy rodzaje intubacji dotchawiczej nosa wymagają odpowiedniej sedacji i analgezji. Intubacja sterowana bronchoskopem wymaga również stosowania leków hamujących wydzieliny z dróg oddechowych, takich jak atropina lub glikopirolat. Pozostałe dwie techniki intubacji dotchawiczej nosa nie mają szczególnie wysokich wymagań w zakresie usuwania wydzieliny z dróg oddechowych, chociaż intubacja sterowana bronchoskopem wymaga nieco wyższych umiejętności operowania.

Znieczulenie i operacja intubacji dotchawiczej nosa

Podczas znieczulenia i operacji obejmujących intubację dotchawiczą nosa, wykorzystanieJednorazowa rurka intubacyjnaMoże pomóc zapewnić bezpieczeństwo pacjenta. Po wejściu pacjenta na salę operacyjną zazwyczaj prosi się go o wyciągnięcie języka, po czym 2-3ml 2% lidokainy rozpyla się wzdłuż całej powierzchni języka naturalnie płynącej do gardła korzenia języka. Następnie pacjent jest instruowany, aby trzymać środek znieczulający w gardle przez około 5 minut przed połknięciem. Następnie podaje się dożylnie sufentanyl 10-20ug, a następnie wlew deksmedetomidyny w dawce nasycającej 0,4ug/kg przez 5-10 minut. Małe dawki remifentanylu można również podawać jednocześnie, aż do zakończenia intubacji. W przypadku intubacji sterowanej bronchoskopem we wlewie dożylnym podaje się również atropinę lub glikopirolat (0,01 mg/kg). Po połknięciu lidokainy przez laryngoskop do strun głosowych wstrzykuje się 2-3ml 2% lidokainy lub wstrzykuje się poprzez nakłucie przez błonę pierścieniową. Ten ostatni jest bardziej skuteczny. W tym momencie epizodyczna sedacja przed intubacją dotchawiczą nosa była zasadniczo zakończona.

Po usunięciu wymazów z nosa początkowo usuwa się każdą flegmę w części ustnej gardła. W przypadku intubacji sterowanej bronchoskopem luneta jest wprowadzana głęboko do dolnego nozdrza i stopniowo wchodzi do tchawicy przez środek dróg oddechowych. W przypadku pozostałych dwóch metod cewnik wprowadza się przez rurkę ssącą dla dorosłych, a cewnik wprowadza się przez jamę nosową. Jeśli podczas wprowadzania cewnika występuje jakikolwiek opór, można go powoli obracać, aby umieścić go przez wąskie kanały zarówno do przodu, jak i do tyłu, a następnie umieścić w gardle.

Po wejściu końcówki cewnika do gardła, struny głosowe są odsłonięte przez wprowadzenie laryngoskopu przez usta, a cewnik można wizualnie umieścić w tchawicy przez woreczek kierowany cewnikiem, lub za pomocą zacisku cewnika.

Podsumowując, wyżej wymienione techniki intubacyjne można wybrać w zależności od stanu pacjenta, sytuacji chirurgicznej, osobistego doświadczenia, sprzętu, leków i personelu dostępnego w oddziale.