Przez drogę nosową dla rurki intubacyjnej nosa

W obrębie kaniuli nosowej intubację tchawicy można przeprowadzić przez dwa główne kanały w nozdrzach. Dolna ścieżka znajduje się na dnie dolnej małżowiny nosowej. Górna ścieżka znajduje się powyżej dolnej małżowiny nosowej i poniżej środkowej małżowiny nosowej. Dolną ścieżkę można uznać za bezpieczniejszą drogę, ponieważ znajduje się z dala od środkowej małżowiny nosowej i kości sitowej.

Zatrudniono 92 dorosłych pacjentów ASA I i II poddawanych planowej operacji szczękowo-twarzowej wymagającej intubacji nosa w ramach leczenia znieczulenia. Kryteria wykluczenia obejmowały chorobliwą otyłość, uraz nosa, operację lub niedrożność w wywiadzie, refluks żołądkowo-przełykowy, skazę krwawiącą i przewidywane trudności w intubacji tchawicy. Wszystkich pacjentów zapytano, czy mają jakiekolwiek trudności w oddychaniu przez nos i do udziału w badaniu zaproszono tylko bezobjawowych pacjentów, którzy mogli wygodnie oddychać przez oba nozdrza.

Badanie endoskopii kaniuli nosa

Badanie endoskopowe i intubacja zostały losowo przydzielone trzem badaczom. Każde nozdrze było sprawdzane po kolei za pomocą światłowodowego laryngoskopu (średnica, 4  mm) podłączonego do systemu kamer i magnetowidu. Do przeglądu wykonano taśmę wideo z badania endoskopowego. Przestrzegano wytycznych dotyczących tworzenia i wykorzystywania nagrań wizualnych i dźwiękowych pacjentów określonych przez Instytucjonalną Radę Rewizyjną. Po zbadaniu nosa, dolny szlak poniżej dolnej małżowiny nosowej, górny szlak powyżej dolnej małżowiny nosowej i poniżej środkowej małżowiny nosowej były systematycznie badane w obu nozdrzach za pomocą lunety światłowodowej. Odnotowano jakąkolwiek obecność wewnętrznych anomalii nosa, a najbardziej opatentowane nozdrza wybrano do intubacji. Jeśli nozdrza uznano za równie patentowe, dokonano losowej selekcji.

Badanie laryngoskopii w rurce intubacyjnej nosa

Następnie wykonano standaryzowane tradycyjne umieszczenie rurki intubacyjnej nosa przy użyciu laryngoskopu. U pacjentów płci męskiej zastosowano rurkę 7mm i rurkę 6mm dla pacjentek. Wstępnie uformowane rurki ogrzano i zmiękczono przez zanurzenie w sterylnej 0,9% soli fizjologicznej utrzymywanej na poziomie 37 ℃. Wszystkie probówki smarowano sterylnym, rozpuszczalnym w wodzie żelem i w razie potrzeby wkładano za pomocą kleszczy. Wszystkie rurki były skierowane w standardowy sposób, z wklęsłą częścią rury skierowaną w dół, końcówką rurki w prawo i skośną częścią w lewo. Wybrana rurka została wprowadzona do wybranego nozdrza, z bliskim końcem rurki wyciągniętym w kierunku strony głowy i końcówką skierowaną wzdłuż podłogi nosowej, próbując przesunąć ją wzdłuż dolnej ścieżki. Jeśli napotkano niewłaściwy opór, rurkę skierowano nieco na koniec jamy nosowej. Jeśli opór utrzymywał się, rurka była lekko obrócona w kierunku głowy, próbując intubować przez ścieżkę oferującą najmniejszy opór, i rejestrowano liczbę wymaganych prób. Opór oferowany przez przejście do rury charakteryzował się niewielkim lub umiarkowanym oporem.

Jeśli nie znaleziono jasnej ścieżki, podjęto próbę intubacji drugiego nozdrza w ten sam sposób. Wentylację przywrócono tlenem, powietrzem i izofluranem, a niezależny anestezjolog, który nie był świadkiem intubacji, zbadał gardło za pomocą laryngoskopu i zarejestrował jakiekolwiek krwawienie z nosa. Barwienie krwi, gromadzenie się, krzepnięcie lub kapanie do gardła jamy ustnej uznano za dowód krwawienia z nosa. Ścieżka rury została zidentyfikowana i zarejestrowana przez przepuszczenie lunety światłowodowej przez rurkę od góry i od dołu, w odległości 2-3  cm do nozdrza. Do przeglądu wykonano taśmę wideo z endoskopii po umieszczeniu rurki.